Rruga
Në tren të huaj
Për në destinacion të humbur!
Kakofonia saksonike me çmend.
Tentoj të strukem në qoshe të qetë
Shikoj nga dritarja e çarë në mes
Lepuj fushe në mjegull pranvere, më të strukur se unë
Lule të marsit me sytha të huazuara
Qielli shihet si fluskë gri plot ujë a baltë
Sirena e trenit sërish më çmend
Mendoj për pianinon e vjetër në jug
Ku minjtë tani ndoshta janë duke vallëzuar
Në ëmbëlsira të mykura, pa mua, duke festuar
Substancën e grisin, melodia qarkullon si energji
Si stuhia në monsunet vjetore
Kah po shkon ky tren?
Ç’është kjo fushë plot hi?
Pse po më thith zymtësia e avullit të pranverës?
Kakofonia dhe sirenat më çmendin sërish
Kam filluar të grisem si borderliner
vetëm e vetëm që të ndihem gjallë.
Nuk e di kohën, nuk e di rrugën, nuk e di fundin
Vetëm në kujtime gjej veten në rrugëtim.
As në to s’kam imazh për fytyrën time.
Ndoshta unë jam vet rruga!
Rrugë jam por në rrugëtim s’jam .
Stacioni i fundit, ambicia fëmijërore.