E marr me vete qelinë

Kur e pashë për herë të parë lirinë

U frikësova

Mu duk shumë Dritë

Më mungonte qelia 

U trishtova në verbërim

Kur pashë qiellin dhe retë

Kur pashë luginat me dhentë

Kur pash lumin e bukur 

Dhe hekurudhat që ishin zhdukur

Më mungoi errësira

Isha mësuar në jetë 

Të rrija pas grilave

Më mungoi dritarja e burgut

Banka për tu ulur

Më mungoi lavamani im

Kur pash për herë të parë lirinë

Në trishtim 

Vendosa që në ecjen e gjatë 

Të merrja për kujtim

Të ngrohesha me grila

Dritaren time

Të merrja bankën e qelisë 

Dhe lavamanin e ujit

Gjithçka të bukur do të merrja

Që kurrë të mos e mposhtë frika

Do merrja gjithçka të bukur

Si sytë e asaj vajze

Si malet që rrjedhin me ujë

Si shpirtin dhe buzëqeshjen

Dhe kur të shoh lirinë 

Prapë për herë të parë

Në humbjen e saj

Do nxjerr grilat të fshihem

Do nxjerr lavamanin të vij në vete

Do ulem në bankën e qelisë

Do të nxjerr dritaren e shpresës

Do numëroj ditët mbrapsht

Dhe prapë do ta dijë se ç`është liria

Nga burgu i trishtimit