E marr me vete qelinë
Kur e pashë për herë të parë lirinë
U frikësova
Mu duk shumë Dritë
Më mungonte qelia
U trishtova në verbërim
Kur pashë qiellin dhe retë
Kur pashë luginat me dhentë
Kur pash lumin e bukur
Dhe hekurudhat që ishin zhdukur
Më mungoi errësira
Isha mësuar në jetë
Të rrija pas grilave
Më mungoi dritarja e burgut
Banka për tu ulur
Më mungoi lavamani im
Kur pash për herë të parë lirinë
Në trishtim
Vendosa që në ecjen e gjatë
Të merrja për kujtim
Të ngrohesha me grila
Dritaren time
Të merrja bankën e qelisë
Dhe lavamanin e ujit
Gjithçka të bukur do të merrja
Që kurrë të mos e mposhtë frika
Do merrja gjithçka të bukur
Si sytë e asaj vajze
Si malet që rrjedhin me ujë
Si shpirtin dhe buzëqeshjen
Dhe kur të shoh lirinë
Prapë për herë të parë
Në humbjen e saj
Do nxjerr grilat të fshihem
Do nxjerr lavamanin të vij në vete
Do ulem në bankën e qelisë
Do të nxjerr dritaren e shpresës
Do numëroj ditët mbrapsht
Dhe prapë do ta dijë se ç`është liria
Nga burgu i trishtimit